Ani Trump, ani PiS nas nie uratują. Konserwatyzm zamiast populizmu (cz. 1) I Rozkmina 07.12

PODSTAWOWE TEZY TEJ SERII

1. Żeby porozmawiać o tym co jest nie tak ze współczesną kulturą, musimy poddać korekcie naszą wizję współczesnego społeczeństwa. Kluczowy paradoks polega na tym: elity żyją według modelu dużo bardziej tradycyjnego niż się do tego przyznają, a gorzej wykształceni są dużo mniej konserwatywni w swoim życiu niż w swoim głosowaniu. 

2. Żeby odpowiedzieć na pytanie: jakiej kultury potrzebujemy musimy docenić wszystkie poziomy, na których toczy się to co nazywamy wojną kulturową. Często mamy obsesję na punkcie kontroli najwyższych poziomów: władzy narodowej i dużych, scentralizowanych instytucji. Ale nawet jeśli prawica wygrywa wybory i przejmuję kontrolę (często chwilową) nad instytucjami, ta wojna ciągle może być przegrana na poziomie rodziny i na poziomie myślenia i tożsamości jednostek. 

3. Populizm jest objawem dysfunkcji społeczeństwa post industrialnego i jego kultury. Zachodnie demokracje wytworzyły klasę wyalienowanych elit, które zdominowały kulturę i w jej ramach stworzyły narrację, która przede wszystkim ma służyć im i umacniać ich uprzywilejowaną pozycję. Ale ta kultura i ta narracja szkodzą tym, którzy do tych elit nie należą

4. Populizm choć jest objawem nie jest lekarstwem. Scentralizowanej narracji systemowej elit przeciwstawia scentralizowaną narrację antysystemową kontrelit, która w praktycznym zastosowaniu bardzo szybko okazuje się dysfunkcyjna. Po drugie, populizm dostarcza pożywki tożsamościowej pokrzywdzonym, ale jego sukces polityczny jest też uzależniony od tej tożsamości. Dlatego klienci populizmu muszą pozostać pokrzywdzonymi.