Canan Yurdu - Safahat - Mehmet Akif Ersoy Yusuf Ziya Özkan

YENİŞEHİR WİKİ

YENİŞEHİR WİKİ

Cânan Yurdu - Mehmet Akif Ersoy - Safahat

 DEĞİŞTİR

←EzanlarSafahat 
Mehmet Akif ErsoyBir Mersiye→





Safahat / Cânan Yurdu

Eyvâh, ıssız diyâr-ı dilber ...

Her hatvesi bir mezâr-ı muğber!

Uçmuş da içindeki terâne

Kalmış sessiz bir âşiyâne.

Yer yer medfûn durur emeller...

Gûyâ ki kıyâm-ı haşri bekler!

Yâ Rab! Niye böyle bir yığın hâk

Olmuş yatıyor o buk’a-i pâk?

Yâ Rab, ne için o lem’a nâbûd ?

Yâ Rab, ne için bu sâye memdûd ?

Yâ Rab, ne demek harîm-i cânan

Üstünde bu perde perde hicran?

Lâkin görünen kimin hayâli?

Cânan gibi tıpkı yâl ü bâli...

Gîsû-yi siyâh-ı târumârı,

Altında cebîn-i lem’adârı,

Zulmetler içinde subh-i mahmûr;

Yâ gözbebeğinde nazra-i nûr;

Yâ ebr-i bahâr içinde cevvâl

Bârân şeklinde dürr-i seyyâl;

Yâ sînede her zaman coşan yâd,

Yâ kayd-i bedende rûh-i âzâd.

Ey tayf-ı nigeh-firîbi yârın,

Olmaz mı bir ân için karârın?

Heyhât, serâb-ı şavka döndün...

Karşımda parıldamanla söndün...

Kimden sorayım ki nerde dilber?

Makber gibi samt içinde her yer.

Cânan! Cânan!.. dedim, arandım...

“Bir aks-i nidâ” dedikçe, yandım!

Yâ Rab, neye hem sağır, hem ebkem,

Dağlar, dereler, bütün şu âlem?

Ey sevdiğimin sevimli yurdu,

Hâlin bana şimdi pek dokundu!

Aç sîneni; yâd-ı nükhetinden

Bir şemmeye kâilim bugün ben.

Bir vakt o şemîm-i nâz-perver

Tâ subha kadar yanımda bekler,

-Ümmîde verip bekâ sabûhu -

Sermest-i safâ ederdi rûhu.

Heyhât o nesîm-i sâf şimdi

Nâzan, nâzan semâya gitti.

Ey lâne-i târumâr söyle,

Cânan sana artık inmiyor mu?

Ey mâtem-i pâyidâr söyle,

Sâhandaki nevha dinmiyor mu?

Ey ebr-i semâ-güzîn-i seyyâr,

Yâdında mıdır o nazlı reftâr ?

Ey darbe-i bâda karşı, ra’şân ,

İnşâd-ı enîn eden nihâlân !

Bir şi’r-i revân olup da cânan,

Geçmez mi bu gölgeden hırâman ?

Ey dilber-i mihriban, zuhûr et!

Ömrüm gibi ansızın mürûr et!

Yâ kalb-i fezâya bir hutûr et:

Âfâkımı lem’a lem’a nûr et.

Bin nevha-i cân içimde pür-cûş

Geldim bu garîb yurda, medhûş.

Feryâdımı yok mu eyliyen gûş?

Yâ Rab, bu nasıl cihân-ı hâmûş:

Bir “yok!” diyecek sadâ da yokmuş!..